- fastidium
- fastīdĭum, ĭi, n. [cf. 2. fastus], a loathing, aversion for any thing, esp. for any sort of enjoyment (very freq. and class.; cf. taedium, nausea, etc.).I.Lit., nausea, squeamishness, loathing, distaste for food:2.
cibi satietas et fastidium,
Cic. Inv. 1, 17, 25:mel fastidium creat,
Plin. 22, 24, 50, § 109:fastidium abigere,
id. 23, 9, 81, § 161:auferre,
id. 19, 8, 38, § 127:discutere,
id. 23, 1, 27, § 54:detrahere,
id. 22, 25, 74, § 155.—In plur.:magna movet stomacho fastidia, etc.,
Hor. S. 2, 4, 78; 2, 2, 14; 2, 6, 86; Juv. 14, 184; Plin. 26, 7, 25, § 41 al.—Esp. of a spoiled, pampered taste, niceness, daintiness, delicacy, Varr. R. R. 3, 9, 18: tantum in illis esse fastidium;B.ut nollent attingere nisi eodem die captum piscem,
Sen. Q. N. 3, 18; cf. Vulg. Ezech. 16, 31.—Transf. to sight:II.oculorum in hominum insolentium indignitate fastidium,
Cic. Fam. 2, 16, 2.—Trop., dislike, aversion, disgust, fastidiousness.A.In gen.:B.ab aliqua re celerrime fastidio quodam et satietate abalienari,
Cic. de Or. 3, 25, 98; cf.: si (eloquentia) et ex copia satietatem et ex amplitudine fastidium tulerit, Quint. 5, 14, 30:nescis quantum interdum afferat hominibus fastidii, quantum satietatis,
Cic. Mur. 9, 21:satiari fastidio similitudinis,
id. de Or. 3, 50, 193:nulla voluptas est, quae non assiduitate fastidium pariat,
Plin. 12, 17, 40, § 81:vitato assiduitatis fastidio,
Suet. Tib. 10:rudem esse omnino in nostris poëtis, aut inertissimae segnitiae est, aut fastidii delicatissimi,
Cic. Fin. 1, 2, 5:quae habent ad res certas vitiosam offensionem atque fastidium,
id. Tusc. 4, 10, 23:audiendi,
id. Opt. Gen. 4, 12:insolens domesticarum rerum,
id. Fin. 1, 3, 10:omnis stultitia laborat fastidio sui,
Sen. Ep. 9 fin.:nec id fit fastidio meo,
Cic. Phil. 12, 8, 20:ne sit fastidio Graecos sequi,
Plin. 7, 1, 1, § 8:ipsum lignum in fastidio est,
is despised, id. 12, 19, 42, § 91; cf.:aliquid fastidio damnare,
id. 11, 2, 1, § 4: non omnia (i. e. arbores) in omnibus locis nasci docuimus, nec translata vivere: hoc alias fastidio evenit, fastidious or delicate nature, id. 16, 32, 58, § 134.—In plur.:non tam ea, quae recta essent, probari, quam quae prava sunt, fastidiis adhaerescere,
Cic. de Or. 1, 61, 258; cf.:spectatoris fastidia ferre superbi,
Hor. Ep. 2, 1, 215:opem ferre poëtis antiquis contra fastidia nostra,
id. S. 1, 10, 7:matri longa decem tulerunt fastidia menses,
Verg. E. 4, 61.—In partic. (with the notion of fastus predominating), scornful contempt, haughtiness, pride (syn.:elatio, vanitas, arrogantia, superbia, fastus): ex eorum (divitiorum) fastidio et superbia (regna) nata esse commemorant,
Cic. Rep. 1, 32 Mos. N. cr.; cf.:superbiam magno opere, fastidium arrogantiamque fugiamus,
id. Off. 1, 26, 90; id. Agr. 1, 7, 20; cf.:superbia et fastidio amplissimos honores repudiare,
Plin. Pan. 55, 4:si essent arrogantes, non possem ferre fastidium,
id. Phil. 10, 9, 18:efferri fastidio et contumaciā,
Cic. Lael. 15, 54.—In plur.:superba pati fastidia?
Verg. E. 2, 15:oderunt fastidia divi,
Tib. 1, 8, 69:qui tulerit Meroes fastidia longa superbae,
Calp. E. 11, 50:veteris fastidia quercus,
Juv. 14, 184.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.